UVC’nin bakteri, virüs ve diğer mikroorganizmalar üzerine yansıtılması, mikrobiyal vücut hücrelerinde DNA’nın (deoksiribonükleik asit) veya RNA’nın (ribonükleik asit) moleküler yapısına zarar verir. Bunun sonucunda, büyüme hücresi ve rejeneratif hücre ölümü gerçekleşerek sterilizasyon etkisi elde edilir.
Ultraviyole ışık, dalga boyuna göre UVA, UVB ve UVC‘ye tiplerine ayrılır.
UVA‘nın dalga boyu aralığı 320-400 nm, UVB‘nin 280-320 nm, UVC’nin ise 200-280 nm‘dir.
Bunlar arasında UVA, güçlü bir nüfuz etme kabiliyetine sahiptir. Güneşten yer yüzüne ulaşan ultraviyole ışınlarının çoğu, insanların cildini koyulaştırabilen UVA’dır.
UVB‘nin nüfuz etme kabiliyeti zayıftır. UVB, kişinin cildinin kızarmasına ve şişmesine neden olabilir.
Güneş ışığındaki UVC, atmosferin ozon tabakasında emilir ve yer yüzüne ulaşamaz. UVC, diğer UV ışınlarına göre en zayıf nüfuz etme özelliğine sahiptir.
UVC’nin bakteri, virüs ve diğer mikroorganizmalar üzerine yansıtılması, mikrobiyal vücut hücrelerinde DNA‘nın (deoksiribonükleik asit) veya RNA‘nın (ribonükleik asit) moleküler yapısına zarar verir. Bu sayede DNA zincir kopmasına, nükleik asit ve protein çapraz bağlantı kopmasına yol açar.
Bunun sonucunda, büyüme hücresi ve rejeneratif (yenileyici) hücre ölümü gerçekleşerek sterilizasyon etkisi elde edilir.
UVC, bakteri, tüberküloz, virüsler, sporlar ve mantarlar dahil olmak üzere tüm mikroorganizmaları öldüren geniş spektrumlu bir bakterisidal (bakterileri yok eden) gruptur.
